Xoguar ó asesino

En 1930 William H. Hays, quen debía ser un santo, redactou un documento no que dictaba que podía e que non podía mostrar o cine na gran pantalla. O denominado Código Hays converteuse no manual do bo realizador, ou mellor devandito no do único realizador posible, xa que non podías saltarcho, e rexía temas tan importantes para a saúde mental e moral da sociedade norteamericana como que tipos de bailes podían gravarse, como vestir, como amar, como comportarse ou evitar levantar paixóns entre os espectadores. Un dos principais principios do código era a prohibición de permitir que o espectador tome partido polo crime ou o mal. Todo aquel que fose un criminal debía terminar sufrindo o castigo xusto polos seus crimes e, por suposto, xamais debían mostrarse en pantalla os métodos destes criminais (non fóra a ser que alguén aprendese algo negativo).

Aínda que cara aos anos 50 e 60 o código Hays estaba de canga baixa (terminou desaparecendo en 1967) a sociedade norteamericana aínda sentía certo rexeitamento cara aos temas que trataba de legislar. Imaxinen o impacto que causou unha cinta como Bonnie e Clyde que se vendía do seguinte xeito: ?¡Son novos! ¡Están namorados! ¡E matan xente! A película de gangsters máis emocionante xamais rodada?. Tíñao todo para facer que William H. Hays retorcésese de dor na súa tumba. A película terminou por enterrar un código que desaparecía o mesmo ano que se estreaba. A ficción non só nos contaba a historia de dous asasinos e ladróns senón que buscaba que o espectador empatizara con eles e sentise os motivos que lles levaban a realizar devanditos actos. A violencia sempre foi un tema candente na nosa sociedade e hai un perfil de persoa que encarna a violencia personificada: o asasino en serie.

Desde fai uns anos o mundo do videojuego está inmerso nunha das etapas de maior diversificación temática e podemos tratar temas como a guerra e os seus refuxiados, o cancro, a vida adolescente ou ata un ?simulador? de garda forestal. Pero? temos algún achegamento aos entresijos da mente dun asasino en serie? Partimos da base de que ningunha das ficcións anteriormente mencionadas son tratados de psiquiatría sobre o tema, é máis, algunha, como Hannibal, penétrase en territorios psicolóxicos como o Criminal Profiling de xeito cuasi-máxica facendo máis mal que ben cara á divulgación da técnica. Con todo, todas centran a súa atención (ou gran parte dela)/dela) na figura do asasino en serie non xa como villano senón como un protagonista ou anti-heroe e poderiamos dicir que Dexter é ao thriller o que Walter White ao drama.

Un asasino en serie debe asasinar a tres acodes nun período duns trinta días e con outro de enfriamiento coa única motivación dunha gratificación psicolóxica. As vítimas non adoitan estar relacionadas con el e a súa elección baséase en dita gratificación sen un móbil máis aló dela (roubo, vinganza, celos?). Claro que temos no noso mundo decenas de exemplos de asasinos en serie: o asasino da Dalia Negra na Noire, Walter Sullivan en Silent Hill 4 ou Serial Killer X (premio á originalidad por aquí) de Condemned. Con todo, non atopamos ningún exemplo sólido no que nos poñamos na pel dun asasino en serie.

Cantos personaxes manexamos que poderían ser considerados un asasino en serie? Todos recordamos a trampa narrativa do señor David Cage co seu Heavy Rain e o Asasino do Origami? conta manexar a un asasino en serie sen saber que o é e polo tanto sen coñecer as súas motivaciones?. A televisión achegouse ao asasino en serie desde diferentes perspectivas de focalización e aínda así nos regalou sólidos personaxes que se poden inscribir dentro do concepto de asasino en serie.

Adentrarse na mente dun asasino en serie e nas súas motivaciones é algo complexo. Algo que o cine obviar durante anos e onde tan só penetrouse en puntuales ocasións e sempre desde o prisma do villano. A ficción televisiva contemporánea, no seu afán por matar aos heroes clásicos, atreveuse cos asasinos en serie como protagonistas e ata como protagonistas con certo grado de heroicidade (Dexter) que terminan caendo no seu lado escuro. Con todo, ata que punto estamos preparados para eles no mundo do videojuego? Poñernos na pel dun asasino en serie levaríanos a cometer actos terribles sen unha xustificación aparente. Sufrir nas nosas carnes a necesidade de sesgar unha vida completamente allea á nosa e sen unha xustificación máis aló dalgún mecanismo mental oculto aos ollos dos demais. Quen querería xogar a ser un asasino en serie?