Plug and Play

 Plug and Play é un xogo dificil de clasificar basado nun corto que resume máis ou menos a mesma idea (o cal recomendo ver antes para enteder a entrada), e que mediante uns bonecos antropomórficos con cabeza de enchufe fai unha alegoría das relacións sexuáis na era de internet.

os seus creadores non queren falar de significados, pero en KillScreen fan unha breve pero fascinante interpretación de cada tramo e de como nos fala dunha reflexión distinta

 Dous dedos tratan de tocarse e tras moito esforzo conségueno sen que nada suceda, unha metáfora das dificultades para conectar a nivel humano nun mundo dominado polo digital (digital vén do latín digitus: dedo).

 Unha discusión sobre a incerteza do amor entre un enchufe macho e uno femia termina reducida a un debate entre o si e o non, unha loita binaria nunha época de datos binarios.

Unha especie de ciempiés humano cambia de lugar o primeiro elemento da súa cadea e colócao ao final, é unha metáfora de como as redes sociais aniquilaron a distinción entre comunicarse cunha soa persoa ou con varias, o elemento que non atopa con quen conectarse queda cego e ás escuras ata que consegue inserirse noutro suxeito.

 Un dedo sobresale de un enchufe y cuando pulsamos un botón se vuelve erecto o flácido alternativamente, está claro que es un pene y que es el símbolo de cómo la comunicación de masas ha unido la vida privada y la pública de forma que las sex tapes de famosas, el Celebgate, los selfies en el cuarto de baño o las biografías de Facebook son una parte más de ese entretenimiento público, una serie de complejos procesos relacionados con el sexo y la identidad que han quedado reducidos a un simple botón de encender y apagar.

 Dicen Frei y Rickenbach que la percepción de que se trata de un corto convertido en juego es artísticamente errónea, que se trata de la misma experiencia transmedia en dos formato distintos; ambos tienen la misma calidad, el mismo mensaje y el mismo contenido, sin ser una copia y sin que el juego sea la versión cutre o promocional del corto. Algo que en los juegos que vienen de películas, advierte Rickenbach, es difícil de ver.

dr. langeskov the tiger and the terrible cursed emerald a whirlwind heist

A maioría da xente que xogou portal o recorda polo momento no que pasas detras do xogo e ves como funciona, creando asi o metaxogo (un xogo ou sección do xogo referido o propio xogo). É un concepto dificil de definir pero entendese facilmente con este xogo.

En teoria este xogo é un xogo de accion prototipico con explosions, persecucions e un tigre pero cando comezamos a xogar aparecemos nun backstage e unha voz en off nos explica que non podemos xogar por que é un xogo en directo e xa hay alguen xogando, ademais hay un folga pola cal non hay moita xente para levar a cabo a "actuación" e nos pide axuda para que por exemplo soltemos o tigre no momento xusto porque non pode estar solto, iso sería perigoso pero o xogador non o pode saber.

É imposible falar de Dr. Langeskov, The Tiger and The Terribly Cursed Emerald: A Whirlwind Heist sen mencionar o anterior xogo do seu diseñador: The Stanley Parable. Porque o novo xogo de William Pugh é un Free to Play narrativo que supón á vez unha reinvención do seu anterior xogo e unha reacción a el.

É unha reinvención porque utiliza os mesmos códigos narrativos que o xogo do desencantado oficinista. Ten un narrador que nos guía por un pequeno labirinto mentres nos di o que temos que facer e somos nós os que decidimos si facerlle caso ou ignorarlle completamente. Ademais, o xogo de Crows Crows Crows tamén rompe a cuarta parede, fainos ser conscientes de que estamos nun videojuego e aprovéitase diso constantemente. Finalmente, é unha reinvención porque reflexiona da mesma xeito sobre os mesmos temas: O libre albedrío do xogador, o proceso de creación dun videojuego e a relación entre o xogador e a obra.

her story

Unha pantalla dun antigo ordenador e un interfaz de procura de arquivos en vídeo. Unha muller e a misteriosa morte do seu marido. O único que necesitas para dar coa verdade é escribir as palabras crave correctas nesta "aventura gráfica?" tan transgresora como pouco convencional.

Todos recordamos a "infame" época das FMVs, xogos que se apoiaban en vídeos pre-gravados con actores reais en lugar de en modelos en 2 ou 3D. Tampouco é que tivésemos un coñecemento demasiado analítico naqueles tempos. Por aquel entón eu non pensaba si era o futuro dos videojuegos ou non, o único que podías pensar é que era un gran cambio, en efecto, e en como convencer aos teus pais de que necesitabas un CD-ROM. Cada un viviuno ao seu xeito, si tiñas unha MegaDrive, unha PlayStation ou como no meu caso, un PC. Cando por fin tiven un, fun correndo a alugar Gabriel Knight 2 e aínda que a primeira vez que o xoguei non superei o primeiro CD polos meus escasos coñecementos do idioma anglosajón, a aparición de personaxes reais en pantalla era o suficientemente impactante.


Teño que recoñecer que non todo foi perfecto, pero os puntos máis importantes do seu deseño crearon unha experiencia para a que ninguén me preparou. O seu interfaz redúcese á pantalla dun escritorio e un buscador de clips de vídeo, todo tras un filtro de monitor CRT que pode desactivarse pero non o recomendo. E hai algo máxico que se produce na conexión entre ese sistema operativo rudimentario e o teu propio ordenador no que estás sentado en casa. Non é algo novo, pois vimos esa mesma conexión en xogos como Digital: A Love Story e Analog: A Hate Story. Ata ese marabilloso ordenador Sidney para buscar información do oculto en Gabriel Knight 3 xa introducía o concepto. Recordo ata un xogo (por chamalo dalgún xeito), un interfaz de conversacións chamado Paranoic, onde falabas co ordenador, e que producía a mesma sensación de estar (ti mesmo, non a través dun personaxe) vivindo unha aventura no teu ordenador.

Her Story colleume por sorpresa. É un xogo pequeno que basea todo o seu potencial na historia, onde o uso das FMVs está máis que xustificado. Hai certos "toques misteriosos" que creo que desvían demasiado do seu verdadeiro obxectivo, e tampouco estou moi de acordo en que a actuación da actriz Vivia Seifert teña nada de sobresaliente, sendo simplemente correcta. Pero, a diferenza desas aventuras noventeras gravadas en imaxe real que gritaban "¡Eh, mirádeme, son un xogo maduro"!, Her Story o é sen dicir unha soa palabra crave. E tanto si viviches como eu a "infame" época do FMV coma se non, xógao si queres descubrir outra forma de contar historias.