dark souls 3 (segunda parte)

Seguindo có análise que comezamos a semana pasada creo que tras cinco xogos, o que fai que estes xogos sexan tan bos é a consistencia de todo o que ocorre dentro deles, ata cando hai novidades. Mellorar os frascos de estus ten un sentido a nivel narrativo e jugable, igual que o ten subir de nivel ou os sacrificios que tes que facer con determinados NPCs e as súas historias e misións secundarias.

Poida que o novo ataque cargado que consome parte da barra de maxia ? os feitizos xa non teñen usos limitados, senón que os acouta unha barra azul, como en Demon's Souls ? non se xustifique máis que porque facía falta mellorar o combate, pero dentro do sistema de pelexas, é simplemente perfecto, non che dá vantaxe algunha sobre os teus rivais e fai que cada arma teña unha nova identidade única, sexa unha cimitarra ou unha espada con nome propio

Non todo é perfecto en Dark Souls III. Sinceramente, para un fan da saga, o lore é demasiado evidente e péchanse algunhas historias dunha forma excesivamente palpable, algo que non senta mal a unha terceira parte que todo o intre sabe a final e que intenta rescatar moitos cabos soltos para atalo todo ben. Non creo que isto fose realmente necesario e, aínda que hai moitos misterios que non son compresibles aínda que che esforces en entendelos, a escuridade en torno a personaxes e historias sempre beneficiou á franquicia.

O rendemento do xogo tamén é mejorable, selo da casa From Software que é agotador ata si encántache a saga. Cos últimos parches, a cousa ha ir a mellor nas zonas máis problemáticas, pero segue habendo bajones na taxa de frames de cando en vez. Polo menos, non sufristes os problemas absurdos da versión sen parchear, que baixaba ricamente a 10 fps en sitios con algo de néboa ou con flores. Mapoulas, o pero inimigo do rendemento de Dark Souls III.

Para rematar, falemos da dificultade. Non é máis fácil que o resto de xogos e os seus xefes non están nin peor deseñados nin son máis fáciles. Algúns resultan bastante familiares, pero isto débese en parte ás ganas de unir pasado e presente da saga dun modo interesante; pero si resultan sinxelos é porque é o quinto xogo desta xente que algúns nos botamos encima: xa nos sabemos como os conciben e de que pé cojea cada un: si é humanoide, seguro que lle podes facer parries; si usa unha maza, apenas defende o seu cu; si salta e fai piruetas, espera a un ataque cargado, esquiva e ataca. O caso é que entendería que o reto dos xefes non sexa tan impactante como o era fai tres ou catro xogos.


Aínda con estes defectos menores, non teño ningunha dúbida de que Dark Souls III é unha obra mestra, un xogo por encima do resto dos seus compañeiros de xeración en moitísimos sentidos e cando intento pensar en xogos o nivel de dark souls III  so se me veñen a cabeza o resto de souls.